Stand-up röportajlarımızın bu haftaki konuğu Caner Dağlı. Dağlı’yı Gain’deki TuzBiber Stand-Up programından ya da Engin Türkoğlu’yla bir arada hazırladığı Vay Be isimli podcast’inden bilenleriniz vardır.
Biz de, “Şaka yeterli olduğu surece her şeyin mizahı yapılabilir” diyen Dağlı’yla bir ortaya geldik. Kendisine sahnelerle nasıl tanıştığını, güldürünün bir uyumsuzluk problemi olup olmadığı ve günümüz güldürü kültürünü sorduk.
‘HİKÂYELERİM MUTSUZLUKTAN DOĞMA’
Sahneye birinci çıktığınız günü bizimle paylaşır mısınız? Heyecan da memnunlukla beraberdir diye soruyorum; “Artık bunu yapacağım” demeye nasıl başladınız?
Metin Üstündağ, 4 sene evvel Paspas diye bir mizah mecmuası çıkarıyordu. O orta oraya karikatürlerimi götürürken, “Sen stand-up yapsan çok güzel olur aslında” diyordu daima Metin abi. Birinci başlarda ‘yok ya’ desem de, uzun münasebetimden ayrıldıktan ve ağır bir depresyon sürecinden sonra ‘bir deneyeyim’ dedim. Birinci sahneye çıktığım gün o kadar uzatmışım ki beni sahneden aldılar kibarca. Sonra tekrar denedim, çok güldüler. Oluyor galiba derken bu vakitlere kadar geldim.
Engin Türkoğlu’yla bir arada hazırladığınız “Vay Be” isimli bir podcast yayınız var. Bu seri nasıl başladı? Sahnede seyirci karşısında yapılan güldürüyle podcast yayınında yapılan güldürünün avantajları dezavantajları neler?
Aslında çok büyük bir öyküsü yok. Bir anda, yapalım mı derken başladık. Sahneyle çok fazla farkı var. Sahne o anda tepki alman gereken bir yer. O anda dikkatlerini tümüyle sana vermeleri gerek. Lakin podcast o denli değil. Beşerler yürürken, yemek yaparken ya da öteki bir işle uğraşırken dinliyor genelde. Biraz arkadaşlık ediyorsun insanlara o anda.
Caner Dağlı Gösterinizde bağlantılardan arkadaşlığa kadar pek çok şeyden bahsediyorsunuz ve bütün bunlar hayata bir türlü adapte olamama, olaylara farklı bir yerden bakıp farklı sorular sorma hali olarak ortaya çıkıyor güya. Biraz da bundan bahsedelim mi? Güldürü uyumsuzluktan mı çıkar?
Evet, biraz o denli bence. En azından benim öykülerimde o denli. Ben genel olarak hayat uzunluğu hiçbir yere tam olarak ilişkin olamadım, hissedemedim. Birçok vakit keyifli da olamadım. Aslında o mutsuz olma halinin yansıması o kıssalar. “Ya sen beni Caner’den mi kıskanıyorsun? Caner o denli biri değil ya!” denildiğinde toplumsal hayatınızda, yanıt olarak, “Lan ben o denli biriyim,” diye isyan edemezsiniz. Ancak sahnede dersiniz ve beşerler buna güler. Çok uyumlu, keyfi yerinde, işleri tıkırında giden insanın hayatından güldürü çıkacağını pek sanmıyorum ben.
‘BEN YALNIZCA BİR KOMEDYENİM’
Tabii bir de eli meşaleli beşerler var: Üstelik yalnızca muhafazakârlar değil, kendilerini muhalif olarak tanımlayan kısımlar de bu linç kültürüne ortak oluyorlar ve ortaya eski, eski olduğu kadar da yeniliğini yitirmeyen, “Her şeyin mizahı yapılmaz” diye bir laf çıkıyor. Bu bahiste neler söylemek istersiniz?
Net olarak her şeyin mizahı yapılır. Yalnızca yapılan latifenin güzel olması gerekiyor. Tek kriter bu ancak Türkiye’de maalesef güç bir durum bu. Ben her gün 10 küfür yemeden toplumsal medyada güne başlamıyorum. Ki ortada sonlanacak bir latife yokken bile oluyor bu. Sahneye çıkmama sonlanmış adam, yapma bu işi diyor çabucak. Daha önemli boyutta bu durumu yaşayan, mahpusa giren, dava edilen arkadaşlarım oldu. Güç bir durum. Ben de Zafer Partisi’yle ilgili bir şakamı kaldırmak zorunda kaldım. Bir taraf seni de göndereceğiz bu ülkeden diyordu, bir taraf da göçmenleri ne hoş savunuyor yahu deyip Arapça altyazılı olarak toplumsal medyaya görüntüyü tekrar koymuştu. Ben yalnızca komik olduğunu düşündüğüm bir latife yapmıştım. Ben bir kanaat lideri ya da bir ideolojinin yılmaz savunucusu değilim, yalnızca komedyenim. Benim işim latife yapmak. Beşerler bunu anlayamıyor bence.
Stand-up güldürü ülkeye, kültüre nazaran çeşitli farklılıklar gösteriyor. Buradan hareketle Türkiye’deki stand-up kültürünü nasıl yorumlayabiliriz?
İlkokulda Türkiye’yi gelişmekte olan ülkelerden biri olarak sayarlardı. Şu an Türkiye hâlâ o sıralamayı koruyor mu bilmiyorum ancak stand-up kültürü için bunu söyleyebilirim. 2019 yılında ben başladığımda dahi sahneye çıkacak bu kadar imkân yoktu. Bir hafta beklerdim beş dakika sahneye çıkmak için. Seyirci de çok azdı. Artık beşerler akşam hem iki bir şey içeyim hem de stand-up izleyeyim diye konutundan çıkabiliyor. Doğal ki kâfi değil lakin ben artarak devam edeceğini düşünüyorum.
Komedyenleri sahne gösterilerinin yanında çeşitli platformlarda, farklı formatlarda da görmeye başladık. Buna dair bir çalışmanız var mı?
Bir sene kadar evvel Gain için bir proje yapmıştık Tuzbiber’le bir arada. Şu anda da Armağan Çağlayan’ın YouTube kanalı 196sekiz için “Hakikaten mi” isminde bir proje yapıyoruz. Çekimlerine başlandı. En aktüel olarak bu iş var şu an.
Yakınlardaki şov takviminizi bizimle paylaşır mısınız?
4 Eylül Pazar günü 20.30’da Antalya’da 40ambar isimli mekândayım.
‘SAHNEYE ÇIKMAYI ERTELEMEYİN’
Stand-up’a ilgi duyan, sahneye çıkmak isteyen gençlere buradan neler söylemek istersiniz?
Bol bol acı çeksinler. Tavuk döner ve patsoyu azaltsınlar. Yogaya başlasınlar. Latife şaka. 3 sene kadar açık mikrofon sunduğum için çok fazla bu işe başlamak isteyen arkadaştan bu minvalde soru duydum. O yüzden devreler yandı sanırım. Tek teklifim şudur: Sahneye çıkmayı ertelemesinler. Direkt çıkıp denesinler. Komik olup olmadıkları orada belirli olur. Bu işin öbür bir başlangıcı yok.